(( چاووش عشقم و از هر دو جهان آزادم

      

چاووش* عشقم و از هر دو جهان آزادم 

چون غباری به ره مونس جان افتادم 

چاوچاوان* قدمی در پی مستان رفتم 

شکر ایزد که نشان از رَهِ هَستان* دادم 

ساقیا جرعه ز آن لعل جهان سوزم ده 

تا که بویش کند از دام جهان آزادم 

شکوه دارم ز فلک ای بت شیرین سخنم 

خواه از دل شنوی یا ز دهان فریادم؟

ای عزیز دل مجنون به نجاتم بشتاب 

رفتم از دست و بَرَد پیک خزان بنیادم 

جان به سودای تو در وادی حیرت افتاد 

زین شب تیره چسان صبح درخشان بادم 

مردُمِ چشم* از آن زلف دوتا* نستانم 

گر چه دانم که دهد حلقه ی آن بر بادم 

جامِ حیرت که شباهنگ زده اندر دنیا 

این از آن بود که دل، در رهِ مستان دادم 

* چاووش = پیشرو قافله

* چاوچاوان = حالت پرنده ای است که فرزندان او در خطر هستند و او با ترس و وحشت صداهایی  ایجاد

میکند و به اینطرف و آنطرف میپرد تا خطر را دفع کند

* هَستان = کنایه از کسانی که فنا در پروردگار شدند

* مردُمِ چشم = مردمک چشم

* زلف دوتا = زلفی که بروی پیشانی حلقه زند