( ساقیا من که غم زلف نگاری دارم

ساقیا من که غم زلف نگاری دارم 

در خَمِ طُره ی شبرنگ قراری دارم

در هواداری او همچو صبا رقص کنان

دل بی طاقتی و شرم و  وقاری دارم

از دل زخم کش و آه جگر سوزم پرس

که چه شب ها ز غمش صبح خُماری دارم

نقشِ هر پرده که مطرب به دلم پردازد

چون اسیران به قفس ها شب تاری دارم

خیز و زان باده ی ناب آر که دل بیتابست

به محک زن دل من را که عیاری دارم

شد هدر عمر شباهنگ و نشد هجران طی

لیک با عکس رُخش باغ و بهاری دارم 

من چو پروانه شدم گرد رُخش همواره

زانکه هر شب به دلم نقشِ نگاری دارم