روم تا بخت بد طالع به چاه صرصر اندازم***

روم تا بخت بد طالع به چاه صرصر* اندازم

به سوی چرخ بد اختر خدنگی* دیگر اندازم

ز چاه یوسف کنعان شنیدم این نوا آید  

ره و رسم زلیخا را به تیغ کین بر اندازم

به صد حیلت نیامد کف عنان بخت پیروزم 

لهیب* آتش دل را به آب کوثر اندازم

ز زلف ساقی مستی، گرفتم این چنین پیمان

که تا صبح جهان آرا* می اندر ساغر اندازم 

به کوی ساقی کوثر دمی مستانه بنشینم 

که گر رحمت نصیبم شد کمندی برتر اندازم 

الا ای بلبل محزون رها کن غمزه ی گل را 

بیا در بزم من بنشین سخن چون گوهر اندازم

بیار ای شاهد قدسی نسیم از شیدِ اسپهبد *

که عید روزه ی مریم* نظر بر افسر* اندازم

به صبح محشرت یا رب، چنان آهی کشم از دل 

که بنیاد جفاکاری ز هر کوئی براندازم 

شباهنگا دگر بگذر از این دنیای پوشالی 

روم تا جان بی ارزش بپای مادر اندازم

رها کن خانه ی مکر و به کوی میکده بازآ 

که مفتی میدهد فتوا ز پایش بر سر اندازم

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

* چاه صرصر = کنایه از گردباد داغ و سوزان 

* خدنگ = تیر .....   * لهیب = شعله 

* صبح جهان آرا = کنایه از روز رستاخیز 

* شید اسپهبد = نام جبرئیل در دین زرتشت و ایران باستان

* عید روزه مریم = همان سه روزی که حضرت مریم سخن نگفت و بجای او حضرت عیسی به سخن آمد 

* افسر = یا افسرگردون یکی از لقب های عیسی