آماده ی سفر

ما را توان خریدن حتی به تار موئی 

در خاک و خون کشیدن با غلغل سبوئی 

ساقی بهانه کم کن، پیمانه لب به لب شد*

دیگر فتادم از پا، در حسرت نکوئی 

ای دل مکن تو شکوه از چرخ روزگاران

دریاب تا نسوزی در آتش دوروئی 

با من بکن مدار، تا عمر من سر آید 

زیرا که من اسیرم، اندر کمند موئی

آتش بزن به جانم، خاکسترم بر افشان

تا تربتم رسانی، بر سبزه زار و جوئی

در حال عیش و مستی، گر ساغری شکستی

زنهار در خیالت راهِ جفا نپوئی 

پیمانه چون شود پُر ای دل سفر کنم من

ساقی چمانه* گیرد با دلبران به کوئی 

بنگر که مبتلا شد، در عشق او روانم

بازی مکن تو با من، چوگان مزن به گوئی*

هر دم زنم تلنگر، بر عقل و دین و جانم

کان دلبر چمانی* من را کشد به سوئی

اندر کمان نمانم،* وندر نشان نگنجم 

آنگه که او خرامان، دل را بَرَد به هوئی

پوید ره شریعت، زاهد برای فردوس

من راه او روانم، از بهر تار موئی

رندانِ این شریعت، با سیم و زر عجینند 

مستانِ زلف و رویش، با غلغل سبوئی 

جانا ببین شباهنگ، آماده ی سفر شد

او را بخوان، که دارد در دل هوای روئی

* پیمانه لب به لب شد = کنایه از بسر آمدن عمر

چمانه = ساغر ، پیمانه 

چوگان مزن به گوئی = مرا مثل گوی با چوگان مزن 

* دلبر چمانی = دلبر خرامان 

*اندر کمان نمانم = چون تیر از کمان میپرم