( آتشی بودم کنون خاکستری خاموش و سرد )***

          

آتشی بودم ، کنون خاکستری خاموش و سرد 

در درونم هیچ نَبوَد، جز غم و ناله ی درد

ذره ذره ی غبارم، قصه ها گوید تو را 

تا به چشم دل ببینی، در رُخم هاله ی درد

در خراباتی که مست و می فروشان پر ز غم

جرعه جرعه سر کشیدم، باده از پاله ی* درد

در گلستانی که پَرپَر ، نو عروسان میشوند

می چکانم اشک رُخ، چون شبنم از لاله ی درد 

آدمی، گر رنج و دردِ آدمیت می شناخت

بر لب چاه زنخدانش زند چاله ی درد

از فغان مرغ یاهو ، در عزای بلبلان 

بر رُخ گل می نشیند صبحدم ژاله ی* درد

زین همه آه و فغان، حاصل شباهنگ چون شود 

تا که مسکینی بمیرد از غم و ناله ی درد 

* پاله = پیاله  ، جام 

* ژاله = کنایه از اشک