(( پروانه ی بی پروا ))***

#################################

 

از دمِ صبحِ ازل چشمِ تری با ما بود

منظرِ چشم مرا زلفِ کمند آسا بود

 

تا که ماتم زده شد مرغِ دلم در غربت 

خاطرِ غم شکنش شام و سحر با ما بود

 

چله در چله نشستم به هوای میِ ناب

همرهِ خون دلم هر مژه خون پالا* بود

 

کاش آنشب که به دل نقشِ رخت پیدا شد

جامِ زرینِ فلک* را شبِ بی فردا بود 

 

هر صبوحی* که زدم دردِ خُماری آمد

تا که مستی گروِ چشم جهان آرا بود

 

حال مجنون ز چه داند که چرا خون جگرست

آن که غافل ز رُخ و لعل لبِ لیلا بود

 

جامِ گُلگونِ شرابی که بنوشد شیرین

خون فرهاد و اشکی ز دلِ خارا* بود

 

تا به میخانه بزد کوس به بد نامی من

بر سرِ کوی مغان، هم دل من رسوا بود

 

زاهدِ شهر که از کرده ی خود لافی زد

زیر دستارِ سرش جشن ریا بر پا بود

 

هر کسی توشه ی راهی بگرفت از دنیا 

جز شباهنگ که پروانه ی بی پروا بود 

 

* خون پالا = آغشته بخون ..غرق در خون 

 

* جام زرین فلک = کنایه از خورشید

*صبوح = جام شرابی که در صبح بنوشند.

* خارا = سنگ خارا که بسیار سخت است 

 

########################