ای ابوجهلی که خود را عقل کل پنداشتی

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷=÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

تا به کی چون شمعِ مسکین گوشه ای سوسو زنی

یا چو مرغی در خفا شب تا سحر هو هو  زنی

 

همت و شور شرر بنگر که خود آتش کشد

پیشتر از آن که پلکی در خمِ ابرو زنی

 

روی این دریای پر فتنه که بادی شُرطه* نیست

بایدت عمری درون قایقت  پارو  زنی

 

چون ندانی راهِ ساحل از کدامین سو رود

در میان ناامیدی چنگِ خود در مو زنی

 

تا نباشد چشم بینا یا دلی مجنون صفت 

چون نقابی پرده ها از جهلِ خود بر رو زنی

 

یک نفس بنگر که این چرخ از کجا آمد پدید

تا تو هم مثلِ غباری چرخَکی در او زنی

 

ای ابو جهلی که خود را عقلِ کل پنداشتی

در میان چاه ظلمت تا به کی سو سو زنی ؟

 

خود چه پنداری در این معرکه ی لیل و نهار

کز تکبر شرم داری نزدِ حق زانو  زنی

 

هان شباهنگ شمع دادن، دست گمراهان چه سود

راهِ خود میجو، که دل بر حلقه ی مینو  زنی

 

* بادِ شُرطه = باد موافق حرکت

==========================

مرغ سحر...با صدای گلچین