( می کشم از هجر او صد جام خونِ دل )

    

        ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

 میکشم از هجر او صد جامِ خون دل به دوش 

میبرم در هر قدم وجدانِ آب و گل به دوش 

من غمِ هجران خورم، غافل غم بود و نبود 

حسرت دنیا چرا باید کشد عاقل به دوش 

سوی میخانه روم هر شب پریشانتر ز پیش 

تا مگر پیدا کنم ساقیِ خون دل به دوش 

وصلِ او ممکن نباشد اندر این ماتمسرا 

کی تواند غمزه ی او را کشد جاهل به دوش 

در پی محمل دویدن، شرط مجنون بودنست 

کس نبیند هیچ مجنون کو بُوَد محمل به دوش 

خیر و زین ماتمکده* بگذر شباهنگ با شعف 

حسرت دنیا خورَد و بر کشد غافل به دوش 

بانگ و آوای درآ* آمد به گوشم در خیال 

تا که دیدم میکشم، تابوت این سائل * به دوش

=========================================

  

    * ماتمکده = کنایه از دنیا 

* بانگ درآ = کنایه از آواز مرگ         * سائل = گدا 

           **************************