(((((خوشا آنان که دانند این حکایت ) ***

  

خوشا خاکی کز آن پیمانه سازند

خوشا آن مطربان کو خوش نوازند

خوشا آنان که جای معبد و دیر 

به کوی بیدلان  میخانه سازند

خوشا آن دلبرانی کز سرِ مهر

به وقت تنگدستی چاره سازند

خوشا آنکس که در بود و نبودش

همه یاران به یادش سر فرازند 

خوشا جان ها که از حق گشته لبریز

و غیر از آن ز هر کس بی نیازند 

خوشا آن بلبلانی کز سر شوق

مدام از هجر گل در سوز و سازند

خوشا مستان که از دل سوز آرند

به جامی جانِ شیرین را ببازند

خوشا صاحبدلان رند و جانباز

که مِی نوشند و آنگه  در نمازند

خوشا شیرین لبانِ پاک و بیغش

که از مهر و وفا رو بر نتازند 

خوشا آن شب که من پیمانه گردم 

به بزمِ دلبران کو دلنوازند 

خوشا پیمانه و پیمانه سازان

که با این آب و گل محرمِ رازند 

خوشا آنان که دانند این حکایت

نه از روی ریا افسانه سازند

چرا مرغانِ عاشق از سرِ کین 

اسیر در پنجه ی شاهین و بازند

بگرد ای چرخ به کام مردمی دون

که درویشان ز مکنت بی نیازند

شباهنگا مکن نازک خیالی 

در این بازی همه یکسر ببازند

بیا ای دل رهی دیگر گُزینیم 

که از تُربتِ ما خمخانه سازند