خاک من را ز کَرَم بر در میخانه ببر ***

خاک من را ز کَرَم بر در میخانه ببر 

یا سبو گیر و بیا در ره جانانه ببر 

جان بی طاقت من را بده از بند رها 

بهر آن شمع شب افروز، چو پروانه ببر

ساقی از، باده نابی که جهان بر هم زد 

جرعه ای آر مرا، مست چو دیوانه ببر

بر سرائی که مرا خاک درش سرمه ی چشم 

تا به قربانگه دل، سرخوش و مستانه ببر 

رهروا خون دلم را، ز وفایت تو بگیر 

بر در میکده ها، ساغر و پیمانه ببر

اشک خونین که من از، درد فراقش ریزم 

گر به کعبه نخریدند، به بتخانه ببر 

ساقیا فتنه مکن، بر دل خونین جگرم 

تا نیافتاده ز پا، بر در میخانه ببر 

بطن و دهلیزِ دلم، در پی دلبر باشند

 زیر انوار رُخش، چون خُمِ خمخانه ببر 

از شباهنگ تو مکن شکوه و زین دیر خراب

دل خونین بِسِتان، در پی جانانه ببر 

#############################

الا ای پیر فرزانه