( بیا تا می بنوشیم و رهِ دیرِ مُغان گیریم ))***

بیا تا می بنوشیم و ره کوی مغان گیریم

به نزدِ پیرِ میخانه سماعی در نهان گیریم

به یمن باده ی نوشین غزل خوانیم و دست افشان

ز دست ساقی  کوثر یکی رطل گران  گیریم

بیا سوی مقامش شو به قصد  کعبه ی  دلها

سراغ یار یکتا را از آن جنت مکان  گیریم

چو قبله را نمیدانی به جای اصل و فرع آن

کمان و طاقِ آن قبله از آن ابرو کمان گیریم

خبر داری اگر  ای دل ز خاک و  تربت مجنون

به خاکِ او گلاب افشان ز لیلی یک نشان گیریم

بگو با پیرِ میخانه  خدا را تشنه لب هستیم

سبویت گر که خالی شد، ره دیر مغان گیریم

نمی خواهم چو ترسایان* نشینم پشت آن پرده

که خط و بخشش جانان ز دست این و آن گیریم

من آن میخانه را جویم که ساقی اش مرا گوید

به زلف دلبری نازم که با بویش جهان گیریم

نخواهم باغ فردوسی که بی دلبر در آن باشم

اگر بر تخت زرینی  شراب از حوریان  گیریم

در این ماتمکده، ای دل کجا یابی نشان از یار

اگر با من شوی همره نشان از آسمان گیریم

بیا بنگر شباهنگ را که نالان شد ز هجر یار

مگر خطی رسد بر ما، که اشکت را ضمان گیریم

###########################

* ترسایان = مسیحیان که در کلیسا پشت پرده ای می نشینند

و گناهان خود برای کشیش اعتراف میکنند تا گناه آنها بخشیده

شود