از بهر طمع بال و پر خویش مکن باز

از عمقِ عدم صدای پائی آید 

وز ناله ی نی غمِ جدائی آید 

بر تُربت من تو اشک و آهی مفشان 

زیرا که مرا نکو نوائی آید 

از بهر طمع بال و پر خویش مکن باز

وز بهر خطا یا که هوس دام مینداز

بنگر که جهان فعل و ندای تو دهد باز

زان پیش روی* یک درِ نصّوح* بکن باز 

* زان پیش روی = قبل ازمرگ

* نصّوح = توبه ای که شکسته نشود 

صد بوسه زدی بر لب ساغر به نهانی

صد گُل به جمال و سر هر یار چمانی*

یکبار  نرفتی، ره یک کلبه ی درویش

یکبار نشستی تو غمی، از دلِ دلریش

* چمانی = خرامان و زیبا 

گفتم که روم جامه دران شکوه کنم 

از ظلم و ستم شکوه بدین شیوه کنم 

هرچند که فریاد دلم بی ثمرست 

آتش به سرِ دشمن دیرینه کنم 

دیدم که زمان به یک نظر آمد و شد

این عمر گران چه بی ثمر آمد و شد

بنگر که جهان چنین حکایت کُنَدت

آدم ز عدم به یک سفر آمد و شد*

* شد = رفت

ک      شباهنگ